Fast Moving Targets presenteert: SXSW22

[Door Janneke Niessen]

Tijdens SXSW ging Until the wheels fall off in première, een documentaire over het leven van de beroemde skateboarder Tony Hawk. Het is echt een must see. Het is een mooi, inspirerend en eerlijk verhaal.

Het geeft een goed beeld van de opkomst, ondergang en wederopstanding van het skateboarden en de ongelooflijke carrière van Tony Hawk. Maar het is ook een verhaal over vastberadenheid, focus en grid. Het laat zien that you have to put in the work als je succesvol wilt zijn. Maar ook, hoe belangrijk het is om je eigen ding te doen en onafhankelijk te zijn. Moeilijk voor te stellen vandaag de`dag, maar toen hij begon, was Tony Hawk niet populair bij zijn mede skaters. Hij koos zijn eigen stijl en probeerde niet iemand anders te zijn en juist dat maakte hem uiteindelijk tot de meest invloedrijke skateboarder aller tijden.

Hij laat zien dat je je dromen moet volgen, ook al is het moeilijk. En wat er achter de schermen gebeurt, wat je moet doen om aan de top te komen. Voor elk uur dat je in de schijnwerpers staat, worden er zoveel meer uren besteed aan oefenen. Tegenover elke overwinning staan talloze valpartijen, botbreuken en blauwe plekken, letterlijk en figuurlijk.  Alle prestaties gaan gepaard met minstens evenveel opofferingen, ook opofferingen waarvan je achteraf zou willen dat je ze niet had gemaakt.

Ik herken me in wat voor mij de belangrijkste boodschap van de film is. Hoe het is als je echt verbonden bent met wat je doet. Als je doet waar je van houdt, wil je er gewoon niet mee stoppen, ook al is dat duidelijk het verstandigste of slimste om te doen. Het maakt niet uit. Je gaat door tot je niet meer kunt. Je gaat door until the wheels fall off

[Door Erwin Blom] 

Kevin Kelly schreef ooit een invloedrijke blogpost met de titel A 1.000 True Fans. Samengevat: duizend fans die een tientje per maand aan een artiest overmaken zijn genoeg om die persoon van zijn kunst te kunnen laten leven. Wes Kao vindt dat 100 true fans ook genoeg moet zijn.

Hoe inspirerend de post van Kevin Kelly ook was, in de praktijk is het verdomde lastig om 1.000 mensen zover te krijgen dat ze dat bedrag iedere maand aan een muzikant of schrijver of fotograaf overmaken. Het voelt haalbaar, maar het is bepaald niet makkelijk.

Luisterend naar Wes Kao van Maven, blijkt zij klanten van cursussen ook fans te noemen. Dan rek je het begrip wel heel erg op. Want eigenlijk heeft zij het daar over: dat je met het verkopen van kennis in de vorm van lessen e.d. aan 100 mensen genoeg moet kunnen hebben.

Als je natuurlijk goed genoeg bent, een grote groep liefhebbers kunt bereiken waar een klein deel van wil betalen, evidente waarde biedt. Het is niet voor niets dat ze als eerste voorbeeld cursussen in crypto noemt. Want de belofte dat voor 1.000 dollar hoort hoe je rijk kan worden met crypto, er is vast een groep die daar warm voor loopt of intrapt.

En natuurlijk geldt dat ook voor andere terreinen. Maar ik noem dit geen fans. Dit zijn mensen die geldt over hebben voor een product, een opleiding, kennis.

Maar dat gezegd hebbende. Er zat zeker ook iets interessants in haar verhaal als het om cursussen gaat. Want er is een duidelijke verschuiving aan het plaatsvinden. De verschuiving van content naar community. Alleen een online cursus is niet genoeg om mensen het einde te laten halen. Zeker niet meer dan 10% van de mensen maakt de cursus af waar ze aan beginnen.

Om dat wel voor elkaar te krijgen is een community element nodig. Wie als groep gaat leren en ook van elkaar wat wil opsteken, komt verder en leert meer. En heeft daar meer geld voor over. ‘Cohort bases’ leren, als groep leren en van elkaar leren, is voor mensen meer waard dan in je eentje online videos bekijken. Volgens Kao kun je dan tussen 500 en 5000 dollar voor cursussen vragen. 

En zo is community uiteindelijk het woord wat overal terug komt. Of het nu gaat om fans binden rondom een sport, de communicatie opgang brengen rondom een NFT, een groep starten met een DAO als bindend element, community is het woord wat overal terugkomt. De kracht van samen brengen, samen doen.

[Door Pepijn Borgwat]

Als we allemaal met die instelling aan de slag gaan, hoop ik dat je bij het zien van het National Geographic frame niet meer alleen aan die covers denkt, maar aan de onderzoeken die de explorers van National Geographic dagelijks, overal uitvioeren. 

[Door Gerard Dielessen]

Aan het einde van de tweede SxSW22 dag legde Eurocommissaris Margarethe Vestager op overtuigende en inspirerende wijze uit dat dat de technologisering van onze samenleving bedoeld is om het publiek te dienen en niet andersom. Ondanks de vele boetes, discussies en waarschuwingen is de Deense politica ervan overtuigd dat de big tech bedrijven er alles aan doen om hun eigen wetten en regels te maken en zich het liefst niet willen aantrekken van de  democratische rechtsorde. 

In een van de grote zalen van Downtown Hilton werd Verstager op uitmuntende wijze geïnterviewd door Sara Eisen, anchor van CNBC. De 37-jarige presentator was nieuwsgierig, stelde gewoon verstandige vragen (wat in de journalistiek, zo lijkt het, steeds minder gebeurt omdat journalisten vooral hun eigen opvattingen kwijt willen), beheerste de materie en er ontstond een hartstikke mooi gesprek tussen twee vrouwen die wisten waar ze het over hadden. 

Verstager was in vorm ver van haar Brusselse huis. Authentiek, integer en zeer geloofwaardig bovendien. Geel blauw vlaggetje op haar kleding als teken van onvoorwaardelijke solidariteit aan de Oekraïne. Uiteraard ging het ook even over de situatie in Europa, waar het oorlog is. De situatie voor Europa verandert met het uur. De situatie voor de wereld verandert met het uur. We moeten vechten voor het behoud van onze democratie, zo zei ze met veel zorg in haar stem.

Terug naar inhoudelijke boodschap. Regulering, regulering en nog eens regulering is nodig om de macht van de grote technologie bedrijven aan banden te leggen, in te perken. Want vanzelf gaat dat bepaald niet. Vrijwillig doen ze niet genoeg. Met veel gevoel voor understatement repliceerde ze: ‘If you have great power, you have also great responsibility.’ En juist aan dat laatste schort het heel erg, vindt de eurocommissaris. En: ‘We need democracy in a digital world!’

De komende twee jaar zal de Europese Commissie de wetgeving voor die digitale wereld (lees: voor de Googles, Amazons en Apples van deze wereld) verder aanscherpen. Wat in de offline wereld geldt zou ook moeten gelden voor de online wereld, simpel gezegd.

En dat is allemaal hard nodig natuurlijk. Het is wat mij betreft hartstikke goed dat we een eurocommissaris hebben die heel goed in de gaten heeft dat de moraliteit die de digitalisering en technologisering van de samenleving gratis met zich meebrengt onder grote druk is komende te staan. En die ontwikkeling stopt niet meer, weten we allemaal. Web 3.0, metaverse etc. Privacy, algoritmes, winnende businessmodellen, cyberattacks. Allemaal niet in het belang van het grote publiek. Niet bepaald ontwikkelingen waarmee de democratie, zoals wij die in het algemeen zien, is gediend. Integendeel.

Verstager praatte ook niet bepaald met meel in de mond. Op de verstandige vragen van Sara Eisen antwoordde ze bijvoorbeeld dat in een land als China de technologie wordt ingezet als middel om de staat te dienen. In Europa is dat precies andersom. Bij ons zou de techniek in dienst moeten staan van de ontwikkeling van het publiek. Interessant was haar vergelijking qua impact met de klimaatproblematiek waarmee we hebben te maken. Vergelijkbaar, vond ze. Als we nu de zaken rond technologie en klimaat niet aanpakken, dan hebben hebben de toekomstige generaties daar behoorlijk last van, om nog zelf maar eens een understatement te gebruiken.

Nog een mooi debat hadden Verstager en Eisen over de situatie in de Verenigde Staten. Want, zo zei de financial anchor van CNBC, in de US houden we niet zo van regulering, wetgeving etc. We don’t like it.’ Verstager legde uit dat we daar in Europa juist helemaal niet bang voor zijn. Je voelde het jaloerse gevoel resoneren in de zaal vol vooruitstrevende Amerikanen.

‘Wat zijn je drijfveren’, vroeg Sara Eisen aan het einde van het gesprek aan Margarethe Vestager. 

‘Ervoor zorgen dat ik mensen verschillende mogelijkheden geef, dat ze verschillende deuren kunnen openen.’ Mooie woorden woorden aan het einde van een prachtig gesprek tussen twee zeer professionele vrouwen met vanuit hun eigen verantwoordelijkheid.

Roeland Stekelenburg concludeerde het juist na afloop: ‘Ik ben trots om Europeaan te zijn.’ 

Hear, hear…