Fast Moving Targets presenteert: SXSW22

Een eerste dag van SXSW bracht mij via Priya Parker en de Art of  Gathering, een panel ‘exciting’ over the Metaverse, het nieuwsplatform Invisible van Jim McKelvey; co-founder van Square (renamed as Block), een eerste keynote waar Gerard elders op dit blog al meer dan voldoende over heeft gezegd naar HET verhaal van Vivek Hallegere Murthy. 'an American physician and a vice admiral in the United States Public Health Service who has served as the 19th and 21st surgeon general of the United States under President Obama and President Biden'. Voor mij de held van de dag. 

Vivek stelde op een heel rustige en overwogen toon de vraag ‘In wat voor wereld willen wij leven?’. Wat een verademing, want daarmee raakt hij voor mij de kern die de bodem heeft gevormd voor alle andere presentaties deze dag! En had ik gelijk een venster te pakken voor SXSW 2022. 

Vivek nam ons mee in de noodzaak van het herstellen van de waarde vertrouwen en het versterken van wat in het Engels zo mooi heet strength social fabric. Het weer in de haarvaten krijgen van het willen en kunnen maken van verbinding in de samenleving. En daarmee bracht hij ook een oplossingsrichting voor het ons beter voorbereiden op een komende pandemic. We  beschermen ons tegen een volgend virus namelijk niet alleen door het over te laten aan de Pfizers van deze wereld. Vivek gaf ons ook nog een paar praktische handleidingen; herstel vertrouwen door te luisteren en mensen te zien, wees eerlijk wat je wel kan en ook niet kan en je moet naar de mensen toe. Rocket science? Waarschijnlijk niet, maar daardoor niet minder waardevol omdat het het fundament vormt voor zowel onze omgang met elkaar als de vernieuwing die we voor staan. Voor Vivek is 'social gathering a national priority' om ook de strijd te winnen tegen eenzaamheid en polarisatie. Twee begrippen die elkaar versterken omdat ze staan voor veel, maar niet voor social gathering.

COVID heeft onze ogen geopend die door velen al ver voor 2019 dicht waren gegaan. Laat dat het goede nieuws zijn.

Dat de wereld allang niet meer zwart/wit is mag duidelijk zijn en wie weet vormt  social gathering volgens Vivek ons een antwoord op wat wel. Gelukkig is SXSW pas net begonnen.

[Door Hans Anker]

Midden jaren negentig werkte ik voor Greenberg Research in Washington DC, de pollster van president Bill Clinton. Een van mijn opdrachten destijds was om het strategisch onderzoek voor alle verkiezingen in de swing staat Pennsylvania te begeleiden, inclusief die voor de Attorney-General en de Secretary of State. Huh, een minister van buitenlandse zaken voor een individuele staat? Dat bleek toch anders te liggen: de Secretary of State (SoS) was vooral verantwoordelijk voor het ordentelijk plaats laten vinden van verkiezingen. Niet geheel irrelevant, omdat het organiseren van verkiezingen in de Verenigde Staten, dus ook van federale verkiezingen, is voorbehouden aan de individuele staten. Het is per lot van rekening een unie. De obscure post van SoS, zo werd mij duidelijk, diende in de praktijk vooral te worden gezien als een opstapje naar higher office. 

Een gevoel van herkenning bekroop mij toen hier in Austin de talentvolle Jiore Craig het podium opstapte, een jongedame die voor hetzelfde bureau in Washington werkte en met wie ik nog maar enkele weken geleden zelf het toneel deelde in een bijeenkomst in Rome. Wie zei er iets over een rondreizend kosmopolitisch circus? Mijn gedachten dwaalden af naar de Eerste Wet van Blom: wie weinig nieuws hoort mag zich wentelen in de wetenschap dat de kennis op peil is. 

Maar onze Jiore bleek niet voor een gat te vangen. Ze had een fantastisch panel achter de zwart afgerokte tafel verzameld. Naast Katie Paul van de Tech Transparency Project (‘We proberen de tandpasta weer terug in de tube te krijgen’) was dat Chris Krebs, door Donald Trump aangesteld als directeur Cyber Security bij het Ministerie van Homeland Security en door diezelfde Trump ontslagen nadat hij weigerde om mee te  gaan in de verspreiding van Trumps fabels over verkiezingsfraude. ‘The real hero at this table is Chris Krebs’. Volgens Krebs is een van de grote problemen in hedendaagse democratieën dat verkiezingen zijn gedegenereerd tot een ‘black box’: kiezers zijn het zicht kwijt – voor zover ze dat ooit hebben gehad – op het waarom van verkiezingen: wat is eigenlijk de functie van verkiezingen in een democratie? 

De interessantste spreker in dit eminente panel was zonder twijfel Jena Griswold, de eerste Democratische SoS in Colorado sinds 1964. Haar bijdrage klonk als mitrailleurvuur uit een loopgravenoorlog. Griswolds optreden maakte pijnlijk duidelijk dat het opstapje van weleer is veranderd in een positie van frontsoldaat. ‘Griswold moet worden opgehangen’ meldde ze terloops als een van de dagelijkse bedreigingen aan haar adres. Rationeel weten we dat de verkiezingsfraude van Trump werd gedwarsboomd door een paar dappere eenlingen, Secretaries of State zoals Brad Raffensperger in Georgia en Katie Hobbs in Arizona. Met Griswold op het podium maakte die abstractie plaats voor een realiteit van vlees en bloed. 

Jena Griswold staat met haar handen in de modder. Methodisch zette ze uiteen hoe het verkiezingsproces wordt ondermijnd door voter suppression laws, die op hun beurt zijn gebaseerd op leugens verspreid door Russische trollenfabrieken. Dat eist zijn tol, ook onder verkiezingsmedewerkers. Alleen al in de afgelopen twee jaar is Pennsylvania 30 procent van haar verkiezingsmedewerkers kwijtgeraakt, brave borsten die geen vlieg kwaad doen. Zij zijn  bezweken onder de druk. Niet iedereen trekt het om met een kogelvrije vest naar je werk gaan, licht Griswold toe.  De gretig verspreide leugens vreten aan het zelfvertrouwen: de Amerikaanse democratie is in gevaar, meent Griswold. Maar ze wijkt niet. Fel: ’We gaan ervoor liggen’. Een voor een tikt ze de maatregelen af die ze de afgelopen maanden heeft genomen: oprichting van de eerste unit in het land voor de bestrijding van disinformatie, een verbod op fake audits van verkiezingsuitslagen, en actieve vervolging van mensen die stemmachines hebben gemanipuleerd. Onder de laatsten ook haar Republikeinse tegenstander bij de  eerstvolgende nieuwe verkiezingen, laat ze met een wrange glimlach wreten. 

Wat kunnen de aanwezigen zelf doen?, informeerde Joire tot slot. In de beantwoording toont zich de Democratische grassrootsactivist in Griswold. ‘Kies een organisatie die helpt om mensen naar de stembus te brengen, zorg dat je weet wie je Secretary of State is en houdt hem of haar afrekenbaar, en maak all je vrienden en familie duidelijk dat wij allemaal leiders zijn.’ 

‘Ook je crazy uncle.’

Brent begint controversieel: Flow State bestaat niet & creativity is an act of will. Of zoals schrijver Somerset Maugham zei: “I write only when inspiration strikes, fortunately inspiration strikes every morning at 9 ‘o clock”.

2. Consensus

Dating sites, job sites, Spotify, maken ons allemaal enorm comfortabel. We krijgen toegediend wat op ons is afgestemd en hoeven er geen -of amper- moeite voor te doen. Er is frictie nodig, wat ook de belangrijkste reden is dat Media Arts Lab geen onderdeel van Apple en is ook niet samen met Apple gevestigd is in Cupertino, maar in LA. Juist die afstand zorgt ervoor dat ze Apple kunnen uitdagen, dat ze hun ideeën kunnen afwijzen en herzien en soms met betere alternatieven kunnen komen. Het houdt iedereen scherp. 

3. Fear

Er worden in creatieve teams soms onderling zulke goede ideeën uitgewisseld die stranden in die teams omdat ze óf uit angst dat ze niet goed genoeg zijn niet worden door gepresenteerd, óf omdat de directie bang is dat het te gewaagd is. Om die cultuur te doorbreken heeft Media Arts Lab een award show waar ze elk jaar prijzen uitreiken voor de beste afgeschoten ideeën. Ook heeft Apple een geanimeerde kerstcommercial gemaakt getiteld: ‘share your gifts’ die exact dat idee uitdraagt: een meisje maakt tekeningen maar durft ze niet aan anderen te laten zien. Als haar hele stapel papier dan uit het raam waait, merkt ze voor het eerst dat iedereen ze prachtig vindt. 

4. Complexity 

Simplicity is grotendeels dankzij Jony Ive het paradepaardje van Apple, en ook van zijn idool Dieter Rams die onder andere bekend is geworden dankzij zijn ‘less is more’ quote. Goed design is zo min mogelijk design en moet idealiter wijken voor de boodschap of de functie van het product. Binnen de campagnes van Apple hebben ze dat ook hoog in het vaandel staan. Lee Chow maakte de bekende silhouettes iPod campagne en het beste recente voorbeeld is de ‘shot on iPhone’ campagne. Geen product in beeld, slechts foto’s en films die geschoten, geëdit en bewerkt zijn op niets dan een iPhone. 

5. Laziness of rigor

Steve Jobs zei ooit: een goede timmerman gebruikt geen goedkoop hout voor de achterkant van een kast, zelfs al zal het voor altijd tegen een muur staan en zal niemand het ooit zien. Maar het idee dat ook de achterkant mooi is, zorgt ervoor dat je ‘s nachts beter slaapt. Datzelfde idee werd onderdeel van de reclames voor de Powermac G5: de binnenkant is net zo mooi als de buitenkant. Het is ook de reden dat Apple ‘craft’ hoog in het vaandel heeft staan, en de reden dat ze in commercials liever practical effects dan CGI inzetten. Brent laat twee practical effect commercials (en interessante making of’s) zien: de eerste is ‘Bounce’, een commercial over Airpods, waarbij een man door de straten danst, en as tweede dé HomePod ad van Spike Lee met soundtrack van Anderson.Paak en FKA Twigs. Misschien wel de beste commercial gemaakt sinds de originele ‘Think Different’ campagne.

Brent eindigt met drie quotes die zijn verhaal onderstrepen:

• ‘Make it smart, make it beautiful, have fun’ (Lee Chow)
• ‘Make something wonderful’ (Steve Jobs)
• ‘Resist resilience’ (Brent Anderson)

Nu had Jack Conte van Patreon vanmorgen een pracht van een verhaal over de zin en onzin van advies van anderen, en dat je er vooral niet teveel van aan moet trekken, dus in zekere mate: Fuck You Brent. 

[Door Gerard Dielessen]

De eerste keynote van SxSW2022 in het Austin Convention Center was een tegenvaller. Alexis McGill Johnson van America Planned Parenthood werd op een dusdanig geëngageerde wijze geïnterviewd door Busy Phillips (Peacock TV) dat van een kritisch gesprek geen enkele sprake was. Dat leidde helaas tot een clubbladdiscussie over hoe er in de VS wordt omgegaan met abortus. Niet bepaald outside in. En dat is toch jammer voor zo’n belangrijk onderwerp dat direct verband heeft met de rechten van vrouwen die wat mij betreft toch over hun eigen lichaam moeten kunnen gaan. 

Of zoals reisgenoot Hans Anker het verwoordde naar afloop: lekker doorgaan zo en dan weten we zeker dat Donald Trump in 2024 weer president is van de VS. 

De moderator wond zich een uur lang op over het Amerikaanse abortusdebat. Alexis McGill kreeg weinig ruimte om te vertellen hoe zij vanuit haar verantwoordelijkheid de maatschappelijke en politieke discussie kan keren.

Tachtig procent van de bevolking van de VS staat positief tegenover abortus, maar die resterende machtige 20 procent zorgt ervoor dat abortus bepaald niet gezien wordt gezien als een onderdeel van de reguliere medische zorg. Integendeel. Met het conservatieve Hooggerechtshof wordt de tijd teruggezet, met dank aan de vorige president.

Het zou zo mooie zijn geweest om tijdens deze keynote in te gaan op de vraag hoe die kleine, weliswaar politiek machtige minderheid kan worden overtuigd van het feit dat abortus een mensenrecht is door de discussie  met de tegenstanders op te zoeken, de argumenten te verhelderen etc. 

Gelijkgestemden laten discussiëren is dan niet bepaald de goede oplossing en al helemaal niet als de moderator het podium pakt in plaats van de juiste vragen te stellen aan de expert. 

Gelukkig volgen er nog meer keynotes.