Storytelling with Celine Tricart: Play to feel

[Door Pepijn Borgwat]
Celine Tricart is CEO van Lucid Dreams Productions, en dat had eigenlijk al een trigger moeten zijn voor waar haar verhaal heen zou gaan, maar ik nam volledig onvoorbereid plaats in de zaal, 10 minuten voordat ze haar keynote speech zou geven.

Ze was op tijd, net als vrijwel alles hier. Als een talk om 11:30 begint in Ballroom D van het Austin Convention Center, dan kan je ervan uitgaan dat het ook om 11:30 begint, en dat deed Celine dan ook braaf. 

Celine vertelt een verhaal over storytelling, en nadat ze dat woord, storytelling, een stuk of 6 keer had gezegd, kwam de belofte dat ze een NFT zou uitreiken aan de persoon die achteraf exact kon vertellen hoe vaak ze storytelling had gezegd in deze speech. Gelijk daarna zei ze dat ze haar NFT’s “no fucking way” zou weggeven en daarmee is ook deze speech niet vrij van de buzzwoorden van SXSW22. 

Celine is snel verveeld, maar daardoor heeft ze wel de gave om uit te zoomen en te snappen hoe de dialoog verandert, waardoor ze zich daarop kan aanpassen. Zo ziet ze trends aankomen en onmtwikkelen. Toen ze aan de filmschool studeerde kwam stereoscopisch 3D (met passieve brilletjes) net op en besloot ze dat te gebruiken om betere verhalen te gaan vertellen. Ze zag het als narratieve tool, niet om meer geld voor een bioscoopkaartje te vragen. 

Na 3D kwam VR en na VR kwamen videogames en steeds vraagt ze zich af: wat betekent storytelling in dit specifieke medium en hoe passen we het toe. Bij zowel film als 3D als VR als (de meeste) games bestaat storytelling doorgaans uit 1 device met 1 verteller en meerdere luisteraars. Haar idee is om storytelling te vervangen voor storysharing, waarbij iedereen zowel verteller als luisteraar kan zijn.

Storytelling is belangrijk. Denk maar aan je eigen kindertijd. Je kan vast nog wat dingen herinneren van toen je 5 was, toch? Of herinner je misschien enkel de verhalen over je kindertijd? Waarschijnlijk herinner je vooral de verhalen van je tante op feestjes, of de foto’s en filmpjes die je later terug hebt gezien.

Storytelling hangt altijd samen met de point of view van waaruit het verhaal verteld wordt, en de perceptie van de ontvanger(s). Elke ontvanger zal het verhaal anders interpreteren gebaseerd op hun persoonlijke ervaringen en kennis. 

LARP

Games breken steeds vaker door het lineaire narratief heen. Verhalen kennen niet langer 1 zender en meerdere ontvangers, maar in multiplayer games is iedereen zender én ontvanger tegelijk. Je vormt samen het verhaal en de ontwikkelingen daarbinnen. Maar het is nog steeds een afstandelijk, screen based platform. En zo kwam Celine in contact met de, wat haar betreft, ultieme vorm van storytelling. Geen zender of ontvanger, geen scherm tussen de deelnemers in, maar pure interactie en samen creëer je het narratief: LARP. Live Action Role Playing. 

Celine heeft inmiddels aan zo’n 100 LARPs meegedaan. Van amateuristisch tot professioneel en van realistisch tot futuristisch. De ontwikkeling die LARPen heeft doorgemaakt vat ze samen in:
> Play to win (speler vs organisator)
> Play to lose (speler vs speler)
> play to feel (slice of life)

Emotional Bleed

In de hedendaagse slice of life LARPs merkt Celine een fenomeen dat ze bij videogames minder had: emotional bleed. Als je aan een LARP begint neem je in het begin je dagelijks leven mee. Je moet echt in character komen maar de eerste uren kijk je vaak nog vanuit je alledaagse perspectief. Op een gegeven moment is de ‘bleed-in’ fase voorbij en zit je echt in de plaats of tijd waar de LARP zich afspeelt.

Maar als je na x uur of dagen weer naar huis gaat, kan de bleed-out vrij heftig zijn. Sommige mensen worden verliefd op een karakter, en hebben liefdesverdriet als de LARP voorbij is. Je neemt je karakter onderbewust een tijdje mee. Celine vertelt over een LARP waar ze een arme boerin was met weinig eten. De LARP duurde een paar dagen en ze had die dagen heel sober gegeten. Toen ze op weg naar huis bij een tankstation restaurant een salade bestelde, barstte ze in huilen uit doen de groene, rijkgevulde salade voor haar neer werd gezet. Haar brein was gehackt door de LARP. Ze was er bewust niet meer bij, maar haar onderbewustzijn had zich nog niet aangepast aan de realiteit. 

Dat emoties zo de overhand kunnen nemen, zegt Celine vooral dat dit medium klaar is voor prime-time. 

Blockchain storytelling. 

De volgende stap is, volgens Celine, blockchain-based storytelling (buzzword alert). Blockchain revolutioniseert nu al hoe we betalen en hoe we data opslaan en afspraken vastleggen, maar wat betekent het voor storytelling? zelf heeft ze het antwoord ook niet, maar ze noemt wat voorbeelden. Zo kan het narratief samen geschreven worden, gebaseerd op tijd of locatie. De lijn vervaagt tussen wie schrijft en wie leest. Een block kan een nieuw hoofdstuk in het verhaal zijn of een nieuw karakter. Het kan een uitgangspunt worden van collectief storytelling. 

En het eerste blockchain spel bestaat al: Monolith, door ontwikkelaar Artefact, is een spel waarin er een NFT-box wordt ge-airdropped. Twee weken lang worden we dagelijks challenges gedeeld die spelers samen moeten uitvoeren of oplossen. Als dat lukt, breekt de box een klein beetje open. De box is momenteel nog dicht en er komen nog 2 challenges aan. Het maakt Celine al lang niet meer wat er in zit, deze reis is al waardevol genoeg!

Door de challenges leren kinderen om te coden of 3D designer. Het zorgt er nu al voor dat iedereen zowel storyteller als creator wordt. 

Ik kan niet wachten om te zien waar het heen gaat en op welke manieren het ons gaat helpen. 


The future of people

[Door Niels Hansen]

Welke acteur of actrice heeft de meeste Academy Awards gewonnen? Ga met deze vraag in gedachte eens terug in de tijd. Een jaar of 15. Je zit met je vrienden op het terras en deze vraag komt op tafel. Is het Meryl Streep? Of Daniel Day Lewis? Er ontstaat een vermakelijke discussie. Het juiste antwoord komt er uiteindelijk niet. En dat laten jullie zo. Dat is ok. Stel je datzelfde gesprek eens voor, maar dan in het heden. Binnen no-time is het antwoord gegoogeld. Die vermakelijke discussie komt er niet.

Dit voorbeeld kwam voorbij aan het begin van de presentatie ‘The Future of People’ van Jeff Blankenberg, de Chief Technical Evangelist van Amazons Alexa. En met dit voorbeeld overtuigde hij me van het tegengestelde van zijn betoog. 

Hij neemt zijn publiek mee in een wervend verhaal over hoe ons leven beter is als we een persoonlijke ai-assistent tot onze beschikking zouden hebben. Die er altijd is. Speciaal voor jou. En die de meeste van je keuzes voor je maakt. Nooit meer zelf je tandarts afspraak verzetten bijvoorbeeld. Wow, dan houden we allemaal super veel tijd over. ‘It is amazing!’, roept Jeff weer.

Hij noemt allerlei voorbeelden van vooruitgang. En om zijn punt kracht bij te zetten, zocht hij de bevestiging in de zaal: ‘Wie van jullie heeft er wel eens z’n krultang in het stopcontact laten liggen terwijl ‘ie de deur uit ging? Precies, dat is ons allemaal wel eens overkomen. En dat is straks dus allemaal verleden tijd!’.

En het mooie van alles is dat Amazon dat allemaal voor ons kan doen. Als een soort ‘Super App’ (hé dat woord heb ik eerder gelezen op dit blog). Hartstikke veilig natuurlijk. Al ging Jeff op die veiligheid verder niet in, ook niet toen mensen uit de zaal hem vroegen hoe Amazon die veiligheid gaat borgen. Hij stelde de mensen die zich hardop afvroegen wat het effect zou zou zijn als we onze hersenen niet meer hoeven te gebruiken gerust: je kunt zelf bepalen wat je uitbesteedt en wat niet. Jeetje, ze hebben echt aan alles gedacht…

Even terug naar dat terras van 15 jaar geleden. Toen we zelf nog over alles nadachten. En vermakelijk discussieerden. Ergens op dat moment verkochten we massaal onze zielen. In ruil voor behoorlijk betekenisloze services (ik breng het krultang-voorbeeld nog maar even ter sprake) gaven wij de regie van ons eigen leven uit handen. Was dat nou echt zo’n goede deal? En wie heeft de meeste Oscars nou gewonnen?

De Zuck zegt niets

[Door Gerard Dielessen] 

Daar was ie dan plotseling gisteren: Mark Zuckerberg. Oprichter van Facebook in 2003. En inmiddels de baas van Meta. Het nieuwe moederbedrijf van het populaire sociale medium. De Zuck was niet live aanwezig op het podium van SxSW, maar werd via een digitale verbinding ondervraagd door Daymond John. 

Voordat John zijn eerste vragen kon stellen wilde Zuckerberg eerst zijn medeleven betuigen met de slachtoffers van de oorlog in de Oekraïne. Helemaal oprecht kwam dat wat mij betreft niet over via de grote schermen in Ballroom D van het Austin Convention Center. Hij liet weten er alles aan te zullen doen om ‘zijn systemen’ open te houden voor de mensen daar, zodat ze de wereld kunnen laten weten wat er gebeurt. 

Verder geen woord over de mogelijke bijdragen die de algoritmes van Meta/Facebook (en de andere techbedrijven) leveren aan de afschuwelijke gebeurtenissen in het Oosten van Europa. Ook Daymond John was daar verder niet in geïnteresseerd. 

Na een paar minuten kreeg Zuckerberg alle ruimte om zijn vlot lopende verhaal over de ontwikkeling van zijn Metaverse over de aanwezigen uit te storten. In historisch perspectief: eerst was er alleen maar tekst, daarna de foto’s en vervolgens de video’s en nu dan een hele fascinerende nieuwe wereld, zo declameerde hij. De Metaverse. Mijn oude voorzitter bij NOC*NSF, André Bolhuis, zou al na korte tijd hebben opgemerkt: ‘hij lult als een gieter.’

Ik vond het ongelooflijk dat niet werd ingegaan op de actualiteit. En dat hij niet werd aangesproken op zijn verantwoordelijkheid als baas van een van de grootste techbedrijven die, zo staat inmiddels wel was, een voorname bijdrage leveren aan het verspreiden van misinformatie. 


Een paar uur eerder vond in dezelfde ruimte een fascinerende discussie plaats tussen Phillipijnse  Nobelprijswinnaar en journaliste Maria Resse , Peter Pomerantsev van het Agora Institute Johns Hopkins Institute met Stephen King, CEO van Luminate over de vraag: How to Stand Up to a Dictator. Uiterst actueel natuurlijk. Maria Resser sprak ons toe via het scherm omdat ze van haar regering haar land niet mocht verlaten. Er lopen zeven aanklachten tegen haar. Dat weerhield haar niet om zeer scherpe woorden te gebruiken over de wijze waarop in toenemende mate autocratische leiders, dictators, hun bevolking proberen te onderdrukken en te verhalen over de bedenkelijke rol die de techbedrijven daarbij spelen. Strateeg Pomerantsev sprak zelfs over een ‘wave of dictatorship’ die op ons af komt. Na de succesvolle democratische omwentelingen van de tweede helft van de 20ste eeuw kijkt hij met veel zorg naar  de uitkomsten van komende verkiezingen in veel landen, zoals de Phillipijnen, Brazilië etc. 

Maria Resse proclameerde dat van de ‘integriteit van de feiten’ inmiddels geen sprake meer is  doordat misinformatie in veel landen wordt gestuurd door machthebbers die bepaald niet opereren op basis van integere democratische waarden. Ze maken dankbaar gebruik van de sturende algoritmes van de grote techbedrijven. Platforms are killing the facts, zo oordeelde Maria Resse scherp en hard vanuit haar huis in Manilla.

Ze benoemde vervolgens drie pijlers op basis waarvan het tij gekeerd zou kunnen worden. Drie pijlers waar veel energie en overtuiging in moet worden gestopt om ze te kunnen inzetten tegen  de opkomende ‘golf van dictators’:

  • Tech

  • Journalistiek

  • Communities

Wat de eerste betreft hebben de techbedrijven, volgens Resse, de slag om de distributie gewonnen van de journalistiek, waarmee de impact van onafhankelijke en kritische berichtgeving helaas behoorlijk enorm heeft ingeboet, terwijl dat juist nu zo belangrijk is. 

Heel belangrijk vindt ze ook de ontwikkeling en stimuleren van burgerbewegingen in de strijd tegen de opkomende autocratieën. Samenwerkingen tussen de kerk, mensenrechtenorganisaties, vrijwilligers, maatschappelijke organisaties en zo. 

We gaan het allemaal zien in de komende tijd. 

Aan het einde van deze SxSW-sessie vroeg Stephen King zowel aan Maria Resser en Peter Pomerantsev wat ze aan Mark Zuckerberg zouden willen vragen. Hij zou immers later op de dag (virtueel) op hetzelfde toneel verschijnen. 

Ik parafraseer hun opmerkingen maar even: hem aanspreken op zijn verantwoordelijkheid. Inmiddels weten we dat dat niet gebeurde. 

Verbijsterend en heel jammer dus. Het laad de verdenking op zich dat de baas van FB daar vooraf afspraken over heeft gemaakt met de organisatie. Teleurstellend en een gemiste kans.

Over onafhankelijke en transparante journalistiek gesproken.


The Refresh: op schema als een podcast, actueel als live radio

The Refresh van Insider heeft een mooie vernieuwende podcastvorm: "Hosts Rebeca Ibarra and Dave Smith bring you realtime news, updated when it happens. It's fresh like live radio, but on your schedule like podcasts." Op SXSW vertelden ze over het concept en de achterleggende techniek van Spooler.

Voor wie met nieuws bezig is en de podcastluisteraar wil bereiken, kan het medium frustrerend zijn. Want net als een krant of een tijdschrift is een podcast gedateerd als ie uit is. Dat is voor veel genres geen probleem, maar voor nieuws podcasts wel. Insider heeft hier met Spooler wat op gevonden. 

Het concept is als volgt. 

Een nieuwsuitzending bestaat uit allemaal verschillende segmenten. Die segmenten worden los van elkaar opgenomen, maar ververst als er nieuws is. Zo krijg je altijd de meest actuele uitzending te horen als je op de site van The Refresh op play klikt. En het kan zijn dat de redactie als jij luistert de volgorde veranderd heeft, of nieuwe segmenten heeft toegevoegd en oude heeft weggegooid. Maar het idee is dat jij altijd een actuele uitzending kunt beluisteren, maar op een moment dat het je uitkomt.

Voor de mensen die de techniek achter podcasts kennen, snappen dat dit makkelijk op de website van Insider kan, maar niet in een gewone podcastspeler. Want dan download je feitelijk een mp3-file. En die kun je niet zomaar laten vervangen. De mensen achter Spooler zien dat als de beperking van de huidige techniek en zeggen de lobby te hebben ingezet om hier wat aan te veranderen. Voor nu verversen ze 6 keer in de morgen tot 'the final edition' verschijnt.

Er zitten meer mooie elementen in de techniek van Spooler. Bijvoorbeeld zorgt de dienst dat de verschillende segmenten die overal vandaan kunnen komen dankzij slimme techniek naar elkaar toegetrokken worden qua geluidsniveau, qua klankkleur en meer. Maar ook kun je aan je programma meegeven welke muziek eronder gemonteerd moet worden. Of welke loop tijdens bepaalde segmenten te horen moet zijn. De computer gaan aan het werk als de segmenten tot één geheel gesmeed moeten worden en laat het klinken alsof er een lange montage aan vooraf is gegaan.


Als mensen op ‘skip intro’ drukken, is je title sequence niet boeiend genoeg

[Door Pepijn Borgwat]
Na het zien van het 'title sequence program' in de bioscoop, kon ik de panel talk 'the art and craft of a captivating title sequence' met een paar van de animatoren zelf natuurlijk niet missen. In het panel dat wordt geleid door Victoria Nece, product manager van Adobe After Effects, zitten drie geweldige titel animators. Hazel Baird & Penelope Nederlander zitten in de zaal, Michael Riley doet mee via Zoom. 

Het gesprek gaat over de rol van title design in, met name, televisie en hoe die is veranderd door de komst van streaming. Hoe lang mag een titel sequentie duren, wat vertel je erin, hoe veel laat je zien. Michael: "Sinds series in één keer gereleased worden, worden ze gebinged. We hebben ontdekt dat mensen minder snel op ‘skip intro’ drukken als er veel te zien is. We proberen zoveel mogelijk herkenbare beelden in een intro te stoppen, zodat je in elke aflevering iets herkent dat in de intro zit. Daarnaast: als er veel te zien is, zie je ook elke keer dat je de intro ziet nieuwe info. Als mensen op ‘skip intro’ drukken, is je title sequence niet boeiend genoeg." 

Bij films is de trend dat titels naar de achterkant verdwijnen. Vroeger werd de hele crew geïntroduceerd aan het begin van een film en begon de film met prachtige sequences. Dat dient als een soort reset en het bereidt je voor op wat je gaat zien. Tegenwoordig willen producenten veel sneller het verhaal in en hebben kijkers, zeker op streaming platforms, geen geduld meer voor titel sequenties. Bij films zijn ze vaak naar het einde gegaan, met name bij Marvel en DC. 

Hoe werkt het proces

Hazel: "Dat verschilt enorm. Soms zijn producenten of regisseurs enorm betrokken bij het proces en vinden ze title designs vreselijk belangrijk. Andere keren lijkt het ze niks te interesseren en beschouwen ze het bijna als een afterthought. Hetzelfde geldt voor de feedback. Dat varieert letterlijk van gedetailleerde feedback per frame tot klanten die de animatie al prachtig vinden." 

"Vaak krijgen we het script of ruwe edits van de eerste paar afleveringen. Bij The Morning Show kreeg ik de eerste 3 afleveringen die ook als eerste tegelijk te zien zouden zijn. Dan komen we met 3 tot 5 design ideeën waar we met de klant over in gesprek gaan. Vroeger deed ik soms 6 of 7 voorstellen, maar daar ging zo veel tijd inzitten dat ik ben gaan focussen op maximaal 4. In het gunstigste geval worden we gevraagd om de klus te doen maar er zijn ook producenten die altijd willen pitchen. De competitie in LA is groot, mijn inschatting is dat ik 3 van de 10 pitches win en de rest verlies."  

Muziek

"Waar we zelden tot nooit invloed op hebben is de muziek keuze. Meestal is de regisseur daar heel bepalend in. Maar muziek is meer dan 50% van het gevoel, van zowel de titel als de serie in zijn geheel. Dus als ik vette muziek krijg, heb ik vaak gelijk een goed gevoel over het hele proces. Voor The Morning Show werkte ik tot 2 weken voor de deadline met 'temp' muziek. Ze hebben toen muziek laten maken die er wat mij betreft niet helemaal lekker onder lag. Ik was heel gehecht geraakt aan de 'temp' muziek, en ineens hadden ze iets met vocalen. Ik wilde toen nog snel van alles wijzigen maar de producent was blij met hoe het werkte. Toen zag ik dat helemaal niet, maar als ik er nu, 2 jaar later, op terug kijk vind ik het juist heel sterk, maar ik zat er dan ook enorm diep in." 

"Van alle projecten die ik doe -explainers, commercials- is title design is het enige waar ik echt alles uit de kast kan halen. Commercials volgen trends en momenteel is alles óf realistisch, óf heel flat, maar zelden kan ik echt uitpakken. Bij title design gaan de registers open, het mag alle kanten op gaan en voelt daardoor veel creatiever." 

So yeah, please don’t skip the intro.