De collectieve behoefte aan menselijke relaties

[Door Niels Hansen]

Als iets me op dag één van SXSW is bijgebleven, dan is het wel onze collectieve behoefte aan menselijke relaties. Persoonlijk, intiem, empatisch. Van trendwatchers, tot professoren en van Netflix- en Amazon Prime-sterren tot de Surgeon General van de Verenigde Staten; allemaal halen ze het aan. De één heeft het over liefde, de ander over kameraadschap. Hoe je het ook noemt, het is duidelijk dat we met elkaar een shift maken als gaat over de manier waarop we samen zijn en met elkaar om willen gaan. Een toelichting aan de hand van een paar van de verhalen van de dag ...

De eerste sessie waar ik vrijdag bij aansloot was een boeiende keynote van Nick De La Mare, de managing director van Fjord dat onderdeel uitmaakt van Accenture Interactive. Nick presenteerde een aantal interessante trends, waarbij er in het kader van de menselijke maat een paar zaken uitsprongen, zoals de groeiende behoefte om jezelf te kunnen zijn, het einde van denken in overvloed en de drang naar onderling vertrouwen. En hij stond ook uitgebreid stil bij de trend die gaat over zorgen. Dat we de zorg voor onszelf en de zorg voor anderen steeds belangrijker vinden. Nicks laatste zin op zijn eindsheet en een advies aan zijn publiek: “Give people the time and space for the things that matter’.

De volgende energieke keynote waar ik van genoten heb, was die van marketing professor Scott Galloway. Een lezing met een ruime hoeveelheid provocatieve voorspellingen voor 2022. Dat fintechs mediabedrijven gaan kopen, het business-woord van het jaar wordt ‘superapp’, de Metaverse van Facebook - the Zuckerverse zoals hij het zegt - mislukt en Peloton wordt dit jaar overgenomen. Enzovoorts, enzoverder. De sheets knalden met een enorme snelheid over het scherm, van het ene prikkelende voorbeeld naar de andere. Wist je bijvoorbeeld dat de 20 grootste luxe jachten van Russische eigenaren samen meer waard zijn dan het complete Oekraïnse defensie budget? 

Scott ging natuurlijk ook in op de Metaverse en VR. Daar waar veel mensen er wel heel gemakkelijk van uitgaan dat je die wereld binnenstapt met een bril op je snuit, sprak hij daarover juist zijn twijfel uit. Apple heeft volgens Scott sowieso betere papieren dan veel andere techspelers als het gaat om het winnen van de Meta-wedstrijd en het zou niet gek zijn als de EarPods van het merk uit Cupertino daar een belangrijke rol in gaan spelen.

Maar ook Scott eindigt zijn verhaal met menselijkheid. Hij gaat in op het effect van COVID. Dat tech blijkbaar niet genoeg in staat is om echt menselijk contact te faciliteren. Want, zo stelt hij bijvoorbeeld, studenten konden via Zoom of andere apps weliswaar verbinding maken met elkaar en met docenten, toch zijn veel jongeren in een sociaal isolement terecht gekomen, vaak ook met allerlei depressieve klachten tot gevolg. De pandemie heeft ons dan ook het belang van echte relaties en verbindingen doen inzien. En daarom eindigt de professor met de oproep om jezelf af te vragen of je wel genoeg in die relaties investeert. Zorg je goed genoeg voor je ouders? Ben je eigenlijk wel tevreden met de band die je hebt met je broers en zussen? En stop je voldoende energie in de vriendschappen die belangrijk voor je zijn?

Nog nadenkend over de gedachte dat een Metaverse via de oren misschien wel veel intiemer en persoonlijk is dan met zo’n bril op, stapte ik de lancering van de comedy podcast Summer in Argyle binnen. Deze nieuwe serie is geschreven door Bob Odenkirk (en zijn zoon), de acteur die we allemaal wel kennen van o.a. de Netflixknaller Better Call Saul, waarin hij de hoofdrol van Saul Goodman speelt. 

Odenkirk vertelde over het verhaal, dat sinds deze week te beluisteren is op Audible, de luisterbieb van Amazon. Summer in Argyle werd gebracht als podcast, maar is dus eigenlijk meer een luisterboek. Oja, de show staat ook in de filmdatabank van IMDB, waardoor ik me wederom begon af te vragen of audio een aandeel van video gaat overnemen. Had die Scott Galloway dan toch gelijk toen ‘ie zei dat de EarPods de Metaverse gaan maken? 

Ik ben nieuwsgierig naar alle andere sessies en keynotes van deze week. Zou de zoektocht naar vermenselijking vaker voorbij komen? Ik weet dankzij een bezoek aan de sessie van Brene Brown in ieder geval waar ik op moet letten: ‘Connection is the energy that exists between people when they feel seen, heard and valued; when then can give and receive without judgment; and when they derive sustanance and strength from the relationship’. 

Kortom, er is een groot verschil tussen met elkaar contact hebben en echt in verbinding staan met elkaar. En wie het verschil ziet kan het maken!

Creating The Motown Of Venture Capital: “You can make excuses or make things happen.”

[Door Erwin Blom]

Oh wat is het toch lekker als iemand op zijn gemak op een podium staat, goed kan presenteren en zijn publiek weet te boeien. Dat was het geval bij Kwame Anku, oprichter van het Black Star Fund, een investeringsfonds voor startups met zwarte founders.

De mensen die daar beter in thuis zijn zullen zeggen dat hij een goed ‘storyteller’ is. Hij nam een aansprekend voorbeeld uit de geschiedenis, de muziekgeschiedenis in dit geval, en hing daar het hele verhaal van zijn fonds aan op. 

Maar voor we daar aan zijn beland, beginnen we bij Prince die ook een cruciale rol in de totstandkoming van het fonds heeft gespeeld. Anku werkte aan een app voor Prince toen die zich afvroeg:  “Where are the black Mark Zuckerbergs?” En die vraag nestelde zich in het hoofd bij Anku. Eerst begon hij mee te werken aan ‘Yes we code’ om zo meer zwarte techneuten op te leiden.

Maar dat was voor hem niet genoeg. Hij wilde ambitieuze bedrijven helpen. En daar was geld voor nodig. Met een mooi verhaal wist hij dat geld los te peuteren van mensen met kapitaal. En wist hij daar vervolgens ook succesvolle startups mee in het zadel te helpen. En dat leverde natuurlijk weer extra geld op.

Dat geld haalde hij op met het verhaal dat hij de Motown van ‘venture capital’ wilde worden. Dat was een mooi en aansprekend verhaal. Dat kwam aan bij de mensen met geld.

Waarom Motown? Omdat Motown uit Detroit volgens hem met beperkte middelen een muziekmachine bouwde, een hitfabriek met zwarte artiesten. Diana Ross was Motown, The Jacksons waren Motown, The Temptations waren Motown, om maar een paar voorbeelden te noemen.

Ook Anku wilde met beperkte middelen een hitfabriek bouwen, succesvolle zwarte ondernemers vooruit helpen. “You dont need a lot to change the world. You need a dream and a vision. We absorbed the Motown the mindset.”

En als een volleerd storyteller hield hij het vol om de overeenkomsten met Motown te benadrukken. “This is our Diana Ross”, zei hij over een succesvolle vrouwelijke ondernemer. “This is our Smokey Robinson”, over een mannelijke collega.

Hij besloot zijn overtuigende en enthousiasmerende presentatie met de volgende woorden: “Make history with us, be part of what we are doing. We are changing the entire landscape. You can make excuses or make things happen.”





“Imagining the impossible”

[Door Roeland Stekelenburg]

Wat als je het vermogen zou hebben om ontwikkelingen die impact op je leven, werk of bedrijf gaan hebben te zien aankomen? Je het ondenkbare te kunnen voorstellen, waardoor je in staat bent scenario’s te ontwikkelen hoe je daar mee om zou kunnen gaan. 

Dat is het onderwerp  van de presentatie van Fred Burton, voormalig special agent en counterterrorisme-expert op zaterdagochtend om 10 uur. Blijkbaar te vroeg voor de gemiddelde SXSW-ganger, want er zitten nog geen 25 mensen in de best grote zaal. Of zou het komen doordat in de aanpalende ruimte Beto O'Rourke optreedt, de in Austin immens populaire Texaanse politicus die in november 2018 opzien baarde door als Democraat bij de senaatsverkiezingen de Republikein Ted Cruz bijna te verslaan. 

Fred Burton werkt inmiddels als consultant voor grote bedrijven om ze te helpen risico's in kaart te brengen en mitigerende maatregelen te nemen. Hij geeft voordat hij met zijn presentatie begint iedereen een hand, stelt zicht voor, en vraagt belangstellend waar je vandaan komt. Ook wel weer bijzonder.

Zijn presentatie blijft wat aan de oppervlakte hangen van de bekende risico-analyse matrix die in toezichthoudende kringen ook vaak gebruikt wordt: 

1. welke risico's kunnen we bedenken, 
2. de waarschijnlijkheid dat deze risico's optreden, 
3. hoe groot de impact op de organisatie is mocht dat risico optreden.

De score op waarschijnlijkheid vermenigvuldigd met de score op impact bepaalt dan of je iets moet met zo'n risico. Het punt van Burton is dat het ondenkbare nooit uit een dergelijk model komt. Denk aan een Covid-pandemie die de wereld platlegt of een inval van Rusland in Oekraïne. Toch zouden we natuurlijk veel beter voorbereid moeten zijn op dergelijke gebeurtenissen en scenario's en protocollen moeten ontwikkelen waar we op kunnen terugvallen als dit soort onwaarschijnlijke dingen zich toch voordoen. Door gebruik van data en AI zijn we ook veel beter (en tegen veel lagere kosten) in staat te voorspellen wanneer ondenkbare gebeurtenissen zich toch dreigen voor te doen.

Interessant vond ik het pas worden toen naar aanleiding van een vraag uit het publiek het gesprek ging over de constatering dat de grote beursgenoteerde bedrijven opvallend weinig bezig zijn met de risico's van haast ondenkbare gebeurtenissen van categorie oorlog of pandemie en daar dan ook volledig door overvallen worden. Uit de dagelijkse praktijk van het werk van Burton blijkt dat dit vooral komt door het overal diep gewortelde korte termijn-denken. De horizon van de grote S&P500-bedrijven is  vrijwel zonder uitzondering slechts één kwartaal. Drie maanden. Met een dergelijk korte horizon is er totaal geen interesse voor een scenario dat een pandemie de wereldeconomie platlegt of Poetin een oorlog begint in Europa. Overheden en politici hebben een horizon van 2 tot 4 jaar, ook al te kort om geïnteresseerd te zijn in onwaarschijnlijke scenario's. Bedrijven en overheden zijn reactief en nemen pas maatregelen als het kalf is verdronken.
Maar zijn we klaar voor de volgende Covid-variant? Of voor de volgende Katrina? En welke scenario's zijn er nog meer te bedenken?

Voorlopig is dit voor mij wel een van de rode draden op deze editie van SXW: het korte termijn-denken als belangrijke oorzaak van de beperkte schokbestendigheid van onze samenleving.


Fuck you, Jack!

SXSW gaat over kennis opdoen en delen, maar ook over verschillende invalshoeken en gezichtspunten. En dus is het logisch om soms twee of meer keren over dezelfde sessie te lezen. Eerder schreef Erwin Blom op dit blog over de sessie die ook Lara Ankersmit opviel.

[Door Lara Ankersmit]

Oprichter van Patreon, Jack Conte neemt de zaal mee in zijn ontwikkeling van creator naar ceo van Patreon. Via Patreon kunnen creators abonnementen verkopen aan hun fans. Inmiddels verkopen creators vooral maandabonnementen, waar Jack zelf niet in geloofde toen hij Patreon startte.

 De titel van de talk van Jack was zo’n typische SXSW titel: Creating in a Shit Storm. Wat vooral duidde op hoe je focus kunt aanbrengen als je snel groeit en hoe je zaken uit kunt besteden, zodat je zelf kunt doen waar je zelf het beste in bent. En daar had Jack dus de nodige adviezen en tips voor die we vooral niet klakkeloos zouden moeten opvolgen. Want: elke persoon en elke situatie is anders. Het leverde een enthousiaste talk op, met leuke insights uit het leven van Jack. Plus een zaal die bij elk advies wat hij gaf op commando ‘’Fuck you, Jack’’ mocht roepen.

 Zijn advies om je eigen inspiratie machine te creëren vond ik wel een advies om ter harte te nemen. Waar inspiratie vaak uitgelegd wordt als nieuwe dingen ontdekken, weet Jack zijn inspiratie machine aan te zetten door voor de tigste keer zijn favoriete Ted Talk te kijken of gewoon random Gary Vee YouTube video’s te starten. SXSW is meestal erg inspirerend, maar natuurlijk maar 1 x per jaar, de rest van het jaar zullen we andere dingen moeten vinden. De Talk van Jack was in ieder geval inspirerend. Benieuwd wat er nog meer gaat komen op SXSW 2022.

 Voor de volledigheid, dit waren de andere adviezen van Jack:

-       Stel jezelf de vraag wat je echt wilt doen en wat voor jou werkt. Skipp de rest.

-       Stop met de dingen die niet meewerken aan je eigen doelen. Ook al zegt iedereen dat je ermee door moet gaan en vind je dat zelf eigenlijk ook.

-       Besteed uit wat je uit kunt en wilt besteden.

Maar goed het belangrijkste advies was natuurlijk: trek je niets aan van adviezen van anderen, cherrypick die adviezen die voor jou werken en die bij jou situatie passen. 

Thank you, Jack.


Als mensen grotere betrokkenheid willen is dat alleen maar goed, ook met een DAO


[Door Erwin Blom]

Er zijn nieuwe technieken die ik blijf volgen, ook al zie ik er niet in wat de believers er in zien. Omdat ze nog steeds te vaak voelen als een oplossing op zoek naar een probleem (blockchain), of de indruk wekken van een speeltje voor mensen die de hoogtijdagen van de bitcoin misten, maar met iets nieuws (nft’s) alsnog snel rijk hopen te worden, of een oplossing zijn wat ook zonder die techniek kan (DAO’s).

Ik ben er kritisch op, volgens sommigen misschien cynisch, maar omdat er zoveel believers zijn, blijf ik de optie houden dat zij wat zien dat ik niet zie. En blijf ik dus ook tijdens SXSW sessies over deze thema’s volgen.

Zoals over Decentralized Autonomous Organizations, DAO’s. Dit zijn zelfsturende organisaties met regels en afspraken die op de blockchain worden vastgelegd. Voor bijdragen kun je simpel gezegd beloond worden met (verhandelbare) coins of zeggenschap of eigenaarschap. Het zijn heel kort door de bocht moderne vormen van  coöperaties.

Je kunt DAO’s inzetten als een bedrijfsvorm waarbij bepaalde werkzaamheden op vantevoren bepaalde manieren worden beloond. Je kunt DAO’s inzetten als verenigingsvorm waarbij ieder lid bepaalde bevoegdheden heeft. Je kunt DAO’s inzetten voor besluitvorming in gemeenten of bedrijven. 

En dan begin ik normaal te steigeren. “Ja maar, daar heb je geen DAO op de blockchain voor nodig, dat kan ook anders.” En daar ben ik van overtuigd. Maar als we dat nu eens vergeten. En niet focussen op de vorm en de techniek, maar kijken wat daar achter zit.

Dan zegt het enthousiasme voor DAO’s eigenlijk dat mensen meer betrokken willen zijn bij de projecten of organisaties waar ze van houden. Dat ze meer eigenaarschap willen voelen. Dat ze meer zeggenschap willen zien. Dat ze grotere verantwoordelijkheid willen voelen. En ja, ook dat ze wat terug willen zien voor de energie die ze ergens in stoppen.

En als je er zo naar kijkt, is dat een interessante ontwikkeling. Wat mij ook een belangrijke tendens lijkt. En dan maakt het ook niet uit welke techniek mensen er voor inzetten. Ook al kan het op veel manieren, als mensen geloven dat een DAO hier de aangewezen vorm voor is, moet ik niet zeuren. Laten we het doen! 

Maar maak de techniek nog wel simpeler en toegankelijker, alsjeblieft.