Fast Moving Targets presenteert: SXSW22

[Door Niels Hansen] 

Mijn medebloggers en ik hebben het al meermaals aangehaald: als SXSW ons iets geleerd heeft, dan is het dat we behalve in een klimaat- ook in een technocrisis zitten. Dat de techniek die ons moet helpen aan een mooier en beter leven tegen ons werkt. Tech sloopt onze waarheden, onze vrijheden en onze democratie om maar iets te noemen. Misschien betekenen beide crisis op niet al te lange wel onze ondergang. Maar er is goed nieuws, want we hebben de tijd mee! 

Als tijdgeestfetisjist kan ik natuurlijk niet anders dan door de bril van het trendmodel kijken waar ik dagelijks mee werk. En dat biedt een geruststellend perspectief. Relatief dan, dat moet ik er bij schrijven. Het trendmodel legt bloot dat maatschappelijk gedrag een vast ritme volgt. Periodes van zelfvertrouwen wisselen af met periodes van angst. Zo’n golf duurt telkens ongeveer vijftig jaar. Op dit moment verlaten we een tijdperk van bijna drie decennia van zelfvertrouwen en de periode die voor ons ligt wordt gekenmerkt door een onbewust gevoel angst en onzekerheid. En dat kunnen we op dit moment ontzettend goed gebruiken.

Een mindset van angst betekent namelijk dat de maatschappij gefocust is op controle, op houvast zoeken en op risico’s mijden. We zien sneller gevaar en proberen zoveel als mogelijk onzekerheden te elimineren. Toen we ons een jaar of vijftig geleden op een vergelijkbaar punt op de golf bevonden, was dat ook goed zichtbaar. We waren bang voor zure regen, het uitsterven van dieren, giftig voedsel, klimaatrampen, een kernoorlog, het Aids-virus. De club van Rome waarschuwde ons voor het einde der tijden.

Ook nu zijn we ons veel bewuster van gevaren. Goddank, want stel je toch eens voor hoe we nu met elkaar, met ons klimaat en met al technologie zouden zijn omgegaan als we zouden bruisen van zelfvertrouwen? We zouden de risico’s bagatelliseren, ze waarschijnlijk niet eens zien. Een paar graden meer of minder zouden heus niet veel uitmaken. En Margrethe Vestager en Frances Haugen hadden dit jaar geen sessies gehad op SXSW.

In dit licht is het boeiend om vanuit de tijdgeest naar het programma van SXSW te kijken. Ik sprak er over met Southwest-veteraan Roeland Stekelenburg (je hebt zijn blogs hier vast ook gelezen) en hij vertelde over het karakter van de conferentie van een jaar of tien jaar geleden. Het ging toen over het ontdekken van de ongekende mogelijkheden van tech. Over de kansen van socials, over allerlei nieuwe technieken zoals responsive webdesign, over disruptieve startups. Een groot contrast met nu. Een paar voorbeelden: 

In 2020 werpt de dan 38-jarige oud-burgemeester van South Bend, Indiana – een speldenknop van slechts 100.000 inwoners – zich onverschrokken in de strijd om de Democratische nominatie voor de presidentsverkiezingen van 2020. Tijdens zijn burgemeesterschap heeft hij zich omgedoopt tot ‘Mayor Pete’, want: makkelijker uit te spreken dan zijn Maltese achternaam. Na zijn spectaculaire overwinning bij de caucuses in het besneeuwde Iowa ontstaat plots zicht op een generatiewisseling in de Democratische partij. 

Zo ver komt het uiteindelijk niet: door een ongelukkige samenloop van omstandigheden (de verkiezingskalender, kansloze kandidaten die te lang rond blijven hangen en kostbare gematigde stemmen wegsnoepen) glippen de gunstige vooruitzichten uiteindelijk weg als zand door de vingers. Maar de naam van de Oud-McKinseyaan is gevestigd, zoveel is zeker. Dat heeft de oude grijsaard Joe Biden ook gezien. Mayor Pete is een supertalent. Om dit talent verder te laten rijpen benoemt Biden hem tot Secretary of Transportation. Mayor Pete wordt Secretary Pete.

Net als in de voorverkiezingen betreedt Secretary Pete het SXSW-toneel in zwarte broek en wit overhemd. Daar staat hij dan, in zijn eentje vult hij het reusachtige podium. Het deert hem niet. ‘Hi, I’m Pete’, zegt hij, ‘and it’s great to be back in South by’. Pete kent zijn pappenheimers, met de informele afkorting ‘South by’ telegrafeert hij dat hij de taal van SXSW machtig is. Pete is een van ons, wil hij er mee zeggen, hij is een van de regelmatig terugkerende artiesten. 

In een klein kwartier doet Secretary Pete de hoofdpunten van zijn beleid uit de doeken. Gewoon, uit het hoofd, zonder spiekbriefjes. Dan volgt een Q&A, het is immers een townhall bijeenkomst. Twee microfoons staan open. Pete spreekt met de zaal af dat hij steeds van links naar rechts zal lopen en vervolgens van rechts naar links. De zaal vindt het ook een goed plan. 

En dan begint het vragenvuur. Volkomen ontspannen beantwoordt Secretary Pete elke vraag, ook het derde en vierde element die de vragensteller in een bijzin heeft genoemd en zelf alweer is vergeten. Buttigieg past zo moeiteloos in de trotse Democratische traditie van policy wonks, van beleidsdieren zoals Al Gore en Hillary Clinton die moeiteloos 28 verschillende beleidsopties opdreunen en ook nog eens precies weten welk daarvan het beste is. Buttigieg onderscheidt zich van zijn illustere voorgangers doordat hij steeds met succes een menselijke connectie weet te creëren. 

Secretary Pete begint met een vraag van een jonge studente bij de microfoon rechts, voor de kijkers links. Haar vraag doet Buttigieg hardop beseffen dat zij beiden niet langer tot dezelfde leeftijdscategorie behoren. ‘Maar ik zou het wel willen’, zegt hij met spijt in zijn stem. Vervolgens toont Pete zijn inner Obama: ‘Jouw generatie zal de rest van jullie leven met de gevolgen van klimaatverandering moeten leven. Daarom is het extra belangrijk dat jullie in actie komen, het morele recht van spreken rust bij jullie.’ Hilariteit valt hem ten deel als de vragenstelster vertelt dat ze nog op de middelbare school zit. Heel even lijkt Buttigieg van zijn stuk gebracht, de man die zichzelf altijd kritisch bevraagt op zijn premissen heeft iets verondersteld dat niet waar blijkt te zijn. ‘In dat geval behoren we zeker tot verschillende generaties’, redt hij zichzelf grinnikend. Zo is het verhaal weer rond.

Dan huppelt Pete naar de linkerzijde van het podium. Hij pakt een glas water van de SXSW-lessenaar en laat zijn linkerhand op het gevaarte leunen, ondertussen actief luisterend naar een vrouw die moeilijk uit haar woorden komt. Ze staat strak van de spanning. Ze is lid van een actiegroep die Secretary Pete wil aanspreken op de schrijnende situaties in South-Texas na de storm van vorig jaar. Waar een andere politicus zich gemakkelijk in de nesten had kunnen werken door haar opzichtig naar de mond te praten, trekt Buttigieg op elegante wijze de lont uit het kruitvat. ‘Thank you for sharing your story.’ Niets aan het handje, en hup, weer door naar de andere zijde van het podium.

Heel dik gezaaid waren de demonstranten trouwens niet. Voor het conventiecentrum werd ik eerder op de middag nog aangesproken met het verzoek of ik in een van de witte T-shirts plaats wilde nemen op de eerste rij. ‘To ambush the Secretary.’ Ik vond het geen fijn idee, ook in de verdere toekomst wil ik graag met Pete door één deur kunnen. Bovendien hou ik niet zo van dit soort overvaltactieken.

Na een reeks vragen beantwoord te hebben huppelt Secretary Pete weer naar rechts. De microfoon aldaar is in bezit genomen door een zelf benoemde ‘EV-angelist’. Voor de zekerheid heeft hij dat ook op zijn shirt laten borduren. ‘Ik heb zelf al jaren een electric vehicle (EV)’, begint hij, ‘toen kreeg mijn vrouw er een, daarna mijn vader en recent ook mijn broer’. Dankbaar neemt hij het applaus in ontvangst. ‘Maar, Secretary Pete, waar ik mij echt zorgen over maak: wat doen we met de mensen die nu nog goede banen hebben in de fossiele industrie? Hoe gaan we hen straks helpen?’ Die hartenkreet had Pete, net als de duizend andere aanwezigen, even niet aan zien komen. Maar de verrassende wending is koren op de molen van Pete. Enthousiast begint hij te antwoorden – ‘Ja, president Biden hecht hier ook zeer aan’ – totdat hij zich realiseert dat zijn huidige positie om iets meer terughoudendheid vraagt. Heel eventjes worden we getrakteerd op de oude Mayor Pete van de voorverkiezingen, maar die wordt snel weer veilig opgeborgen.

De demonstranten blijken beter georganiseerd dan gedacht. Een welbespraakte vijftiger met cowboyhoed grijpt de microfoon. Hij nodigt Secretary Pete uit om langs te komen in Zuid-Texas zodat hij met eigen ogen de ellende kan aanschouwen. Als klap op de vuurpijl doet hij hem een T-shirt cadeau. Petes antwoord werkt zo bedwelmend dat hij verder geen enkele toezegging hoeft te doen. Maar de overdracht van het T-shirt zorgt echter voor lichte consternatie bij Pete: wat te doen met het zojuist in ontvangst genomen attribuut? ‘Jongens ik ben even weg, bear with me’, zegt hij, om vervolgens pijlsnel tussen de coulissen te verdwijnen. Als een duveltje uit een doosje veert hij weer terug. ‘Zo vergeet ik hem niet mee te nemen’, licht hij zijn kortstondige absentie toe. De demonstranten ogen tevreden: geslaagd in de herkansing en vol goede hoop dat de Secretary contact met hen zal opnemen.

De tijd vliegt. De shot-clock op het toneel, alleen zichtbaar voor Pete, wijst nog 70 seconden aan. ‘Nog een laatste vraag’, dirigeert Pete. In precies 69 seconden rondt hij zijn antwoord af. De laatste seconde benut hij om als een pivoterende basketballer van het toneel af te huppelen. 

En weg is ie. 

[Door Gerard Dielessen]

Dat was wederom een hele bijzondere editie van SxSW dit jaar. Na twee jaar weer een fysieke bijeenkomst. Niet zo druk als in het verleden doordat velen zich waarschijnlijk nog lieten afschrikken door het COVID-virus. Toch liep de Texaanse stad Austin lekker vol de afgelopen dagen. 

Nog een paar dagen te gaan overigens. Het muziekfestival is inmiddels goed op gang gekomen. Overal bandjes in Austin. Veel energie in de stad. Jonge artiesten all over the place. Gisteravond, op een van de podia aan Rainy Street eerst de punkband Gustaf uit Brooklyn NY. Drie kwartier aanstekelijk enthousiast spelen en vooral springen. Vier jonge vrouwen en een man. Heerlijk. Daarna kwartiertje ombouwen en de volgende artiest op het podium. Baby Queen. Solo artiest uit Zuid Afrika, inmiddels woonachtig in London. En daarna nog meer optredens in hetzelfde ritme. Lekker sfeertje al met al. Voor de kwalitatieve beoordeling verwijs ik graag naar de bijdrage stuk van Erwin Blom op deze blog, waarin hij nog veel meer bandjes bespreekt. Die man heeft er namelijk echt verstand van.

De dag begon trouwens ook met muziek. Daarover praten welteverstaan. Venture capitalist Bill Gurley sprak met Tom Gimbel, General Manager van de Austin muziek televisieshow Austin City Limits over het thema ‘hoe artiesten te helpen navigeren in de digitale internetwereld.’ Want in de afgelopen decennia is de muziekindustrie door alle technologische mogelijkheden behoorlijk op z’n kop gezet. Dalende inkomsten aan het begin van deze eeuw door alle illegale downloads. Het einde van goede muziek werd voorspeld destijds. Maar streamingsdiensten als Spotify hebben die ontwikkeling inmiddels meer dan goedgemaakt. Sterker nog, daardoor krijgen veel meer artiesten de kans om zich te profileren en zelfs misschien wel bekend te worden omdat ze niet meer, of in ieder geval veel minder afhankelijk zijn van de machtige platenmaatschappijen. Noem het gerust de democratisering van de muziekindustrie door de technologisering en digitalisering van deze sector.

Ook voor de consument zijn diensten als Spotify een genot. Zelf kom ik nu met muziek in aanraking, door de slimme algoritmes, waar ik twintig jaar geleden nooit van zou hebben gehoord. Hetzelfde geldt wat mij betreft ook voor de film Netflixen van deze wereld. Echt een geweldige uitvinding.

Na een week zo’n twintig a vijfentwintig sessies (keynotes, presentaties, paneldiscussies) te hebben bijgewoond kom ik wederom tot de conclusie dat de techsector ons heel veel heeft gebracht en nog steeds heeft te bieden. Hoe zou het leven er bijvoorbeeld voor staan zonder mijn iPhone? Daar kan ik mij eerlijk gezegd geen voorstelling van maken. Toch is het niet zo heel lang geleden dat je voor al die apps op je smartphone allemaal aparte producten moest kopen. Heel begrotelijk bovendien. Dat geldt uiteraard voor veel meer onderwerpen die door de razendsnelle ontwikkeling van allerlei technologische en digitale mogelijkheden ons dagelijkse leven volledig hebben aangepast. 

De buzz woorden tijdens deze editie van SxSW22 leiden ook weer tot een uitbreiding van ons dagelijkse vocabulaire. Vooral de Metaverse natuurlijk. NFT’s. Crypto. En ga zo maar even door.

Zorgen zijn er ook. Dat heb ik eerder deze week al verwoord in mijn ‘sombermans’ stukje. Naast de bedreiging van de klimaatverandering leidt de pijlsnelle ontwikkeling van zelflerende machines, onbeheersbare algoritmes en gebrek aan morele en ethische uitgangspunten tot gevaarlijke democratie ondermijnende situaties in grote delen van wereld. Met oorlogen als gevolg. Kijk naar de Oekraïne waar het verspreiden van disinformatie als van de belangrijkste wapens wordt ingezet door de machthebbers in het Kremlin. Dat is op zich iets van alle tijden, maar de snelheid en de slimme wijze waarop dat nu gebeurt is toch wel ongeëvenaard in de geschiedenis.

De enorme voordelen van de creatieve en ook inspirerende technologisering, waarmee zoveel jonge ondernemers, start ups en bestaande techbedrijven bezig zijn, zouden zeer zijn gebaat bij goede wetgeving, regulering en eigen interne morele kompassen (de juiste cultuur) en open discussies. Maar daarover heb ik al genoeg geschreven.

[Door Oege Boonstra]

Als er één begrip op deze SXSW in ieders mond ligt is het wel de Metaverse. Sinds Mark Zuckerberg zijn bedrijf Meta ging noemen werd het begrip pas echt ‘hot’: want als de Zuck zich er tegenaan gaat bemoeien zal het wel iets heel bijzonders zijn. Aldus geschiedde op de SXSW-conferentie, het aantal bijeenkomsten dat over de Metaverse ging explodeerde. Gisteren had ik het genoegen vrijwel de gehele dag me over de Metaverse te laten briefen, compleet met, aan het einde van de dag, een ‘immersive experience’. 

Maar wat is dat nou eigenlijk, die Metaverse? Een belevingswereld waar je intreedt door het dragen van een Oculus? Een nieuwe game omgeving, die je gewoon met je toetsenbord en muis tot werkelijkheid laat komen? Een virtuele wereld met eindeloze mogelijkheden? Of is het gewoon een nieuwe versie van die innovatie uit 2003, Second Life? En is er maar één Metaverse, of zijn er verschillende?

Vele deskundigen braken zich het hoofd over de materie en ook de Zuck had er natuurlijk een mening over. De gemeenschappelijke noemer was toch wel dat het om een nieuwe versie van het Internet gaat, waar mensen elkaar op een nieuwe manier gaan ontmoeten. Een omgeving waar je je creativiteit ongebreideld kunt botvieren en waar alles mogelijk is, bijvoorbeeld de buurman van de Zuck te worden door een stukje grond in zijn buurt te kopen. Dat onroerend goed koop je met crypto’s en registreer je met NFT’s. O ja, en als je de Metaverse binnen wilt gaan moet je eerst wel even een Avatar aanmaken. Of, als het kan, maar gewoon een aantal, dan kan je variëren in welke gedaante je in de Metaverse kunt bewegen.

De Zuck heeft natuurlijk maar één gedachte: hij wil dé versie van de Metaverse gaan bouwen, zoals hij net als bij sociale netwerken de dominante partij gaat worden. Met Facebook is hij afhankelijk van advertentie-inkomsten (98 % van Facebook ’s inkomsten bestaan uit advertenties), in ‘zijn’ Metaverse kan hij echter fors gaan verdienen aan fysieke producten (à la Amazon) of applicaties (à la Apple). Voilà, Facebook ‘s afhankelijkheid van advertenties in één keer opgelost!

Maar er zijn meer kapers op de kust. Het bedrijf Sandbox heeft al een Metaverse operationeel en verleidde rapper Snoop Dogg alvast een mansion te bouwen in hun Metaverse. Kunnen de fans lekker naast hem een plot aanschaffen met crypto’s. En ook topmerken als Adidas en Gucci investeren kennelijk in deze Metaverse. De avatars zien er nog een beetje klungelig uit, maar in ieder geval krijg je het gevoel dat Facebook hier niet een ‘free’ ride gaat krijgen.

Vraag is wie hier nu allemaal op zit te wachten. Het geheim zit hem misschien in de droge constatering van één van de vele deskundigen, professor Charlie Fink: in de Metaverse moet je vooral kunnen doen wat je niet kunt in de echte wereld. Misschien kan ik dan toch die hike in de Himalaya doen!

Tarra Thiessen - Gustaf

[Door Erwin Blom]

SXSW begon ooit als muziekfestival, daarna kwam er film bij en daarna weer internet en aanverwante digitale ontwikkelingen. Qua grootte nam SXSW Interactive het de afgelopen edities over. Naar verluidt waren er op de laatste editie zelfs meer dan 200.000 mensen? Dat lijkt me wel heel veel, maar druk was het.

En druk is het nu helemaal niet. Bij Interactive waren er misschien 1/3 van het normale aantal bezoekers, als die er al waren. En bij muziek voelt het nu ook enorm rustig. De wereld moet nog op gang komen, mensen kijken de kat nog uit de boom. 

Ik zal dit notitieblok gebruiken voor korte beschrijvingen van de optredens die ik zag.

Dag 1

• Yard Act. De British Music Ambassy is van locatie veranderd. Weg van Lattitude naar Cedar Street Courtyard. Een grotere plek. Yard Act is voor mij een kruising tussen de Gang Of Four en The Fall, maar dan natuurlijk in een hedendaagse jas. Het debuutalbum is overal heel enthousiast ontvangen. Maar live viel het mij tegen. Een paar heel goede nummers, maar het tempo werd steeds uit de set gehaald door ellenlange verhandelingen van de zanger.
• Jamie Webster. Jamie Webster kon voor mij niet lang genoeg praten. Dol op zijn platte Liverpoolse accent. Webster maakt heel klassieke Britse pop met als basis zijn acoustische gitaar en aanstekende melodieën. Ik zal het zelf thuis niet snel opzetten, maar hier werkte het heel goed. Met mooie covers van Talking Heads en Creedence Clearwater Revival tot besluit.

Dag 2

• Malin Pettersen. De Noorse Ilse de Lange? In ieder geval nam ze een plaat in Nashville op en specialiseert ze in country. Best verwarrend country uit Noorwegen, maar ze doet het goed. Ik ken het genre onvoldoende om hier echt over te oordelen, maar het Amerikaans publiek was ook enthousiast.
• Gustaf. Uit Brooklyn. Van de school van Bodega. Een kruising tussen Gang Of Four (Daar zijn ze weer, invloedrijke band! En ze speelden hier ook nog in de bijna complete1980 bezetting, maar dat wist ik helaas niet) en B52’s, maar dan van nu. 4 meiden / 1 jongen. Energiek, swingend en heel goede frontvrouw. Echt heel goed. Ik heb ze zelfs twee keer gezien en ook de tweede keer was het heel goed! 
• Enumclaw. Ik heb weinig met grunge, maar het optreden van deze band uit Tacoma werkte heel goed. Meer Nirvana dan Soundgarden zeg maar.
• Yard Act. Ja, weer! Ik besloot ze nog een kans te geven. Want de plaat is te goed om na één show te zeggen 'da's niks'. En dat is maar goed ook. Want dit optreden was super. Compact, bevlogen, opwindend.
• Gustaf. Ja, ook die weer. 's Middags zag ik ze met Yard Act op een gratis evenement van Paste Magazine. Voor wie SXSW niet kent: er is een officieel avondprogramma waar je een SXSW badge voor nodig hebt, maar overdag wemelt het van de voor iedereen toegankelijke bijprogramma's. En bijna iedere band doet meerdere optredens in zowel het hoofd als het bijprogramma. Gustaf speelde 's avonds in het officiële programma in Augustine. DIY Magazine was de curator. En weer was Gustaf super. Die energie, die dansbaarheid. Ga ze live zien wanneer het kan. 
• Baby Queen. Ze maakt poptunes waar ze de hitparades mee wil veroveren en misschien ook wel kan veroveren. Maar nog niet, als ik Spotify zo bekijk. Het is wel echt goede pop, vind ik. Ik weet niet of het zo is, maar het klinkt alsof het met een Zweedse topproducer is geschreven. Klaar voor nummer 1. Maar als je optreedt na een hele goede live band (Bodega) is een backingtrack met daarover zang en gitaar wel wat mager. Maar ze zong goed en is een goede entertainer. 
• Priya Ragu. Op SXSW wisselen de artiesten elkaar in heel hoog tempo af. Er is niet veel tijd voor meer dan een 'line check' ('komen alle signalen wel binnen'), een echte soundcheck zit er niet in. Als je dan een grote band hebt met veel electronica, gaart er snel wat fout en loopt het programma snel uit. Gelukkig wist Priya Ragu zich snel over het aanvankelijke sjaggerijn heen te zetten. De met electro beats verrijkte R&B is niet mijn kopje thee, maar ik snap waarom er in Engeland veel van deze groep verwacht wordt.
• Self Esteem. Maakte volgens veel Britse media het beste album van 2021. Maakt ook muziek die voor de massa moet zijn. Maar net als Baby Queen is ze daar nog lang niet. Ik schat dat er 100 mensen echt voor Self Esteem waren gekomen. Was live wel heel goed met twee backing singers / dancers. Verder drums / keys / bas.

Dag 3

• Working Men’s Club. Ik hou wel van de muziek. Ergens tussen de vroege electronica van de new wave en de house van 1988, maar verrijkt met gitaren en vocalen. 

  
  Maar als het technisch niet helemaal vlot wordt de zanger chagrijnig en de rest van de band (dat komt bij Britten vaker voor) straalt sowieso uit dat ze er helemaal geen zin in hebben. En als de band er geen zin in heeft, waarom zou ik moeten kijken? Teleurstellend dus.
• Sinead O’Brien. Op zich is er helemaal niks mis met Sinead O’Brien. Als we al niet zoveel praatzang acts hadden gehad.  Ik heb een overkill van het genre gehad. Heb jij dat niet, dan moet je het zeker checken. Of beluister de playlist met praatzang die 3voor12 maakte. 
• Wet Leg. Ik weet niet of er sinds de Arctic Monkeys bands zijn geweest die meer gehyped zijn dan Wet Leg. Nog voor dat ze een volwaardige Britse tour hebben gedaan, verkopen ze hun Amerikaanse tour al uit en komen hier opdraven bij de meest populaire talkshows. En dan moet het debuutalbum in april nog uitkomen. Wet Leg slaat alle fases van andere bands over. Ze beginnen hun bandleven met een complete crew en rijden in plaats van in een oud busje in een sleepercoach rond. Maar de muziek, aanstekelijke pakkende indie pop, is goed en live staat de groep als een huis. De zangeres neemt iedereen met haar goede stem en ontwapenende glimlach iedereen voor zich in. Kijk daar eens naar Working Men’s Club!

  

(Foto's: Roeland Stekelenburg)