[Tekst: Erwin Blom; foto's: Roeland Stekelenburg]
Wat ik me hier op SXSW pas realiseer. Als band heb je ieder optreden contact met je publiek, krijg je hopelijk in de vorm van applaus, dansen en springen terug wat je er in hebt gestopt. Rechtstreekse feedback. Hetzelfde geldt voor een theatermaker. Maar dit gaat niet op voor wie in de film actief is.
Als filmmaker of acteur hoor je of er veel of weinig mensen een kaartje hebben gekocht. Daar meet je je succes aan af. Maar waar je als band ook een goede avond kan hebben met een matig gevulde zaal omdat het publiek enthousiast is, heb je dat effect met een presentatie op het doek niet.
Daarom zijn premieres zo belangrijk, snap ik nu pas. Dat zijn de weinige momenten waarop je als maker rechtstreeks contact hebt met je publiek. En dus komt de halve cast van Seriously Red uit Australië overvliegen om te zien hoe hun film valt. En staan er wel 40 makers op het podium na het zien van 9 korte films.
En neemt regisseur Halina Reijn 5 hoofdrolspelers mee van haar film Bodies, Bodies, Bodies. In de zomer verschijnt ie pas in de bioscoop, maar gisteren werd haar al duidelijk dat ie goed bij het publiek valt. 1200 SXSW bezoekers waren zeer enthousiast over de film waar zoals de titel al zegt slachtoffers vallen met een mooi verrassend slot.
En Reijn deed dit enorm goed. Soepel Amerikaans pratend, de woorden van haar publiek ('amazing') overnemend, kort en krachtig enthousiast formulerend. Aan de aftiteling te zien is dit een op en top Amerikaanse productie met Reijn als vreemde internationale eend in de bijt. Heel knap om dat voor elkaar te krijgen.
Als de reacties van gisteren maatgevend zijn, dan is Reijn tevreden gaan slapen en kijkt ze met een gerust hart naar het moment dat de film in de bioscoop komt.
Ook daar is een premiere belangrijk voor.