[Door Niels Hansen]
In wat voor wereld willen we leven? Die vraag stelde 'Surgeon General' Vivek Murthy deze week in een sessie waar ik samen met collega en medeblogger Carlo aanwezig was. Carlo schreef er eerder een artikel over op dit blog. Volgens Vivek kunnen we kiezen tussen een wereld van liefde en een wereld van angst en haat. Een hele eenvoudige keuze zou je zeggen. Niets is minder waar. Onbewust – althans dat mag ik hopen – lijken we een doodlopende weg te zijn ingeslagen.
Het programma van SXSW staat bol van tech. Metaverse, VR, digital humans. In de meeste sessies gaat het over hoe we met al die prachtige technologie ons leven beter en mooier kunnen maken. Over hoe patiënten met dementie en alzheimer met VR geholpen kunnen worden bijvoorbeeld. Als ik neurowetenschapper Walter Greenleaf van Stanford University moet geloven, zijn de mogelijkheden eindeloos. Tech helpt tegen PTSS en andere angststoornissen, tegen depressie, tegen eenzaamheid, tegen autisme. Daarover vertelde hij in het panel op zaterdagochtend in het Mariott hotel.
Die eindeloosheid van mogelijkheden heeft ook keerzijde, namelijk dat veel ontwikkelaars vooral kijken naar wat er allemaal kan en het waarom over het hoofd zien. Want vaak genoeg ontbreekt het probleem dat wordt opgelost in de propositie. Dat bleek vandaag ook tijdens de pitchsessie over smart cities, transport en logistiek. Enthousiaste startups presenteerden hun nieuwste uitvindingen, maar wat we met al die goede ideeën opschieten werd me vaak niet helemaal duidelijk.
Op één na overigens en dat was de pitch van Justicetext, een startup die een oplossing heeft bedacht om de enorme berg beschikbare videodata met AI te analyseren om het bewijsmateriaal voor rechtszaken er automatisch uit te filteren en om te zetten in audiotranscripties. Dan komen boeven achter de tralies, waar dat nu vaak niet het geval is. Blijkbaar bleef het bewijsmateriaal tot nu toe vaak ongebruikt, omdat het onderzoeken ervan onbegonnen werk was. Opgelost!
Die eindeloosheid zette trendwatcher en founder van het Future Today Institute Amy Web vervolgens in een veel groter en complexer perspectief. Ze nam de bomvolle grote zaal van het Convention Center mee in drie grote techtrends waar me midden in zitten. Een uur lang besprak ze de ontwikkelingen op het gebied van AI, Metaverse en Web3 en synthetische biologie. So far so good. Totdat ze ook de verschillende scenario’s schetste. Per trend werd de kans op zowel een positieve als een catastrofale uitkomst geschetst. Spoiler alert: in geen van de gevallen wint de eerstgenoemde. Oeps.
Ik was de stof van Amy nog aan het verteren – samen met de heerlijke brisket van Franklin’s Barbecue trouwens – om vervolgens aan te schuiven bij een sessie over cyberwar. Beter kon de content van een sessie niet aansluiten bij het moment. Maakten sommigen zich al zorgen over de risico’s van kernbommen, de gevolgen van een cyberoorlog zijn ook niet mals.
Een cyberoorlog vertoont veel gelijkenissen met een traditionele oorlog. Maar er is ook een belangrijk verschil. Partijen weten namelijk nog niet zo goed hoe ze op een aanval van de vijand moeten reageren, zoals dat bij traditionele oorlogsvoering in de wet is vastgelegd. De zogenaamde Rules of Engagement ‘are dose directives that delineate the circumstances and limitations under which United States forces will initiate and/or continue combat engagement’, valt in een studenten-handout van het US Marine Corps te lezen.
Het woord engagement bracht me ineens weer terug bij Vivek. Engagement is namelijk ook het Engelse woord voor verloving. Over de keuze tussen liefde en angst gesproken. Het lijkt me niet onverstandig dat er afspraken worden gemaakt over hoe landen wel of niet reageren op een cyberoorlog. Dat zou zomaar een heel vervelend scenario kunnen voorkomen. Maar misschien kunnen we tegelijkertijd ook nadenken over afspraken die gaan over trouw, respect en het koesteren van de liefde voor elkaar. Om voor elkaar te zorgen, tot de dood ons scheidt…